Modele procesu nadzoru obserwują sam proces nadzoru. Modele interesują się nadzorem jako procesem edukacyjnym i związkowym. Jeden taki model został opracowany przez Hawkinsa i Shoheta, znany jako model z siedmioma oczami, identyfikujący siedem zjawisk nadzorczych, na których superwizor, którzy przeprowadza czynność jaką jest superwizja poznawczo behawioralna może chcieć się skupić w dowolnym momencie.
Model ten jest dalej nazywany modelem podwójnej macierzy. W pierwszej matrycy superwizor zwraca uwagę na relację superwizor-klient, a w drugiej matrycy koncentruje się na relacji superwizor-superwizor. Siedem oczu odnosi się do różnych trybów, których przełożony używa do poruszania się po różnych relacjach. Pierwszy tryb czynności jaką jest superwizja poznawczo behawioralna koncentruje się na kliencie, drugi na strategiach i interwencjach, które stosuje superwizant, po trzecie koncentruje się na relacji superwizant-klient, czwarty tryb koncentruje się na superwizowanym, piąty koncentruje się na relacji nadzorczej, szósty tryb ma miejsce, gdy przełożony koncentruje się na sobie, a tryb siódmy zakłada skupienie się na szerszym kontekście, tj. kontekście organizacyjnym i społecznym.
Zgodnie z perspektywą modeli rozwojowych twierdzi się, że superwizja poznawczo behawioralna powinna być świadomym etapem rozwojowego superwizanta. Zasadniczo superwizorzy, którzy są nowi w swojej pracy, muszą zacząć od większości nadzoru skoncentrowanego na treści pracy i jej interwencjach. W miarę rozwoju umiejętności superwizantów inne obszary, takie jak wewnętrzne procesy superwizanta poznawczo behawioralnego, często stają się coraz ważniejsze w ramach nadzoru.